oneiropolos

Έπεσα στο κρεββάτι ραγισμένος......οι εφιάλτες άρχισαν να συνομιλούν πιωμένοι μες τις υπόγειες στοές του μυαλού.....Δραπέτευσα από το σώμα μου και με ένα ζευγάρι ραμμένα φτερά ταξίδεψα πάνω από κύματα.....Ένας άνεμος ξεχασμένος φυσα ακόμη μες τα μαραμένα λουλούδια μου.....Σκάλιζε κοχύλια με ένα μικρό σουγιά,ξαπλωμένος πάνω στην άμμο και σιγοτραγουδούσε σαν μικρό παιδί έναν περίεργο λυπητερό σκοπό.Έπειτα σηκώθηκε και περπάτησε με το κεφάλι σκυφτό πάνω στη θάλασσα,κατευθείαν προς το ηλιοβασίλεμα και χάθηκε μες τον χρυσό ορίζοντα.......Ποσο μονος ένοιωθε άραγε κι έπλασε τον κόσμο,τους γαλαξίες,τα πάλσαρ,τα νεφελώματα,τους κομήτες,τα βουνά,τις σπηλιές,τα φαράγγια,τα ηφαίστεια,τους καταρράκτες,τους κάμπους,τα λουλούδια,τις πεταλούδες,τα φύλλα των δέντρων,το καλοκαίρι,τις κόρες των ματιών,το γυναικείο στήθος,τις καρδιές,το αίμα,τα φιλια,τον οργασμό,τις οάσεις στην έρημο;Ποσο μονος νοιώθει άραγε Αυτός που βλέπει πρώτος την αυγή μες τους αμέτρητους αιώνες;Καθισμένος σε ένα βράχο,στη μέση ενός απέραντου ωκεανού θλίψης ρiγαw τα φτερά μου ακούγοντας τους αναστεναγμούς των άστρων.....

Πως ένοιωσε άραγε Αυτός που άναψε πρώτος τους ήλιους;Όχι έναν,δυο,τρεις αλλα άπειρους ήλιους!!

Αν οι ονειροπόλοι θλίβονται και νοιώθουν μονοι ποσο μονος ένοιωθε αυτός που κέντησε τη μοναξιά μες τις ψυχές τους;

Ο κόσμος είναι ένα θλιβερό μέρος.....απόμακρο....γεμάτο μοναξιά.......